تا آنجايی كه به خاطر دارم، نحوه‌ی آموزش سرزمين ما از دبستان تا دبیرستان و دانشگاه همواره بر اين طريق استوار بوده كه بايد درس را حفظ می‌كردی؛ چه مطالب آن را درمی‌یافتی و می‌فهمیدی، چه درنمی‌یافتی و… .
“و اعتراف قشنگ است اگرچه با تأخیر”
هميشه ما و همه‌ی دوستان ما، از همان ابتدا و بدون اغراق تا دانشگاه برای اينكه به خانواده و اطرافيان، خودمان را بهترين نشان دهيم؛ سعی می‌كرديم به هر نحو ممكن مطالب را حفظ كنيم تا نمرات بالاتری بگيريم، اما چند سال بعد، اگر از ما درخصوص مطلبی كه قبلاً آموخته بوديم سؤالی می‌شد؛ اصلاً هیچ چیزی به خاطر نمی‌آورديم. گويی برخی از مطالب را اصلاً نخوانده بوديم و هيچ نمی‌دانيم.
با گذشت سالیان دراز، آنچه امروز نيز شاهد بر آن هستيم، این حقیقت تلخ است و اين رويه همچون كهنه ميراث تاریخی دست به دست گشته است و همچنان ادامه دارد و طی طریق می‌نماید. بی‌گمان ساليان درازی زمان خواهد برد تا بلکه اصلاح شود و تغيير نماید.
فرآيندِ فراگيریِ فاقدِ فراموشی تعريفی است كه بنده از آموزش صحيح ارائه می‌دهم و امید دارم با استعانت از حضرت حق در حيطه‌ی آموزش خود مبدع باشم تا برای دانش‌پژوهان روش نوين آموزش را ارائه نمايم.
ناگفته پيداست اين فراتر رفتن و فرا انديشيدن، بر حال آيندگان نیز بسيار مؤثر است. از شما مدرسان ارجمند هم استدعا دارم در صورت امكان اين‌گونه باشيد.
با سپاس و امتنان زيبا درزيان
نیکی درزیان
اینجانب نیکی درزیان کسی که همواره می‌اندیشد به بهبود فردی خود و دیگران
2 دیدگاه. پیغام بگذارید
نکات آموزنده ای در لابلای کلمات دیده و حس میشه
امیدوارم ازین نکات منفعتی ارزنده کسب کنیم
سلام عزیزم! ممنون از حسن‌جویی شما!
امیدوارم مفید باشم.